- lokalizacja fermy,
- budynki i warunki mikroklimatyczne,
- higiena technologii i personelu,
- zabezpieczenie systemu czarno-białego,
- stosowanie kwarantanny,
- kontrola wizyt na fermie,
- kontrola obecności zwierząt niepożądanych,
- kontrola programu szczepień i zabiegów,
- utylizacja zwierząt padłych,
- nadzór w obrocie zwierzętami.
Realizacja zadań bioasekuracji jest zawsze indywidualna dla danych hodowli zwierząt, które uwzględniają nie tylko gatunek zwierząt i system ich utrzymania, ale także szereg uwarunkowań, w tym zewnętrznych, np. sąsiedztwo innych ferm, czy też lokalizację w terenie. Ważne są również obowiązujące przepisy w zakresie realizacji bioasekuracji w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych (np. ASF – trzoda chlewna, grypa ptasia – drób).
Bioasekuracja ma zapobiegać występowaniu na fermie zachorowań poprzez wyeliminowanie lub maksymalne ograniczenie potencjalnych źródeł chorób i redukcję dróg ich szerzenia się (tab. 1). Czynniki chorobotwórcze mogą docierać do fermy z zewnątrz, stąd bardzo ważna jest lokalizacja fermy. Mogą również przemieszczać się w obrębie fermy, wówczas źródłem wirusów, bakterii w powietrzu budynków są zwierzęta chore lub po przebytej chorobie. Zwierzęta chore (hodowlane, czy też wolnożyjące) wydalają duże ilości bakterii lub wirusów wraz z kałem, wydzielinami i wydychanym powietrzem, stąd też działania związane z bioasekuracją są niezmiernie ważne w celu zapobiegania rozprzestrzeniania się drobnoustrojów.
Tabela 1. Wektory szerzenia się chorób
| Statyczne | Ruchome | Żywieniowe |
| Budynki i ich wyposażenie, sprzęt do zadawania paszy i codziennych czynności, odchody. | Zwierzęta wprowadzane na fermę, zwierzęta domowe, ludzie, gryzonie, owady, sprzęt, środki transportu, powietrze itp. | Zakażona pasza i woda. |