Bioróżnorodność

Utrzymanie / poprawa bioróżnorodności

Działania dotyczące utrzymania, czy poprawy bioróżnorodności, są związane głównie z obszarami wyłączonymi spod użytkowania rolniczego. Takie nieużytkowane obszary są podatne na wnikanie do nich gatunków inwazyjnych.

Zabiegiem, który jest polecany w celu utrzymania pożądanej bioróżnorodności jest ich koszenie raz w roku lub raz na kilka lat, zależnie od typu zbiorowiska. Czasem właściwą formą ich pielęgnacji jest ekstensywny wypas zwierząt. Także strefy brzegowe pól uprawnych, miedze, gdzie nie zastosuje się oprysku herbicydami, mogą stanowić siedlisko dla gatunków chwastów tradycyjnie występujących w tym środowisku. Wśród nich jest szereg gatunków zagrożonych wyginięciem ze względu na intensyfikację rolnictwa. Zostawianie nawet 3 metrowych stref nie opryskiwanych przy brzegach pól jest skuteczną metodą ochrony tych gatunków relatywnie niewielkim kosztem produkcji rolniczej. Kolejnym siedliskiem ważnym dla utrzymania bioróżnorodności są zadrzewienia i zakrzaczenia śródpolne – nazywane czasem „czyżniami”- czyli grupy drzew, lub też czasem pojedyncze stare drzewa rosnące na miedzach i przydrożach. Takie miejsca w otwartym krajobrazie rolniczym są siedliskiem wielu gatunków owadów, ptaków, a niekiedy także nietoperzy. Tworzenie nowych siedlisk dla gatunków naturalnie występujących roślin i zwierząt oraz utrzymanie w odpowiednim stanie siedlisk już istniejących, jest warunkiem utrzymania bioróżnorodności na obszarach rolniczych. Obok powszechnie znanych dotychczas pozytywnych efektów ochronnych drzew w krajobrazie rolniczym polegających na ograniczaniu prędkości wiatru, a więc i zmniejszeniu erozji gleby, coraz większego znaczenia – wobec niedostatku opadów – nabiera zmniejszenie parowania, korzystnie wpływające na ograniczenie strat wody z gleby. Dzięki temu zwiększa się aktywność mikroorganizmów glebowych i różnorodność biologiczna gleby.