Minerały glebowe to nieorganiczna część substancji glebowych, czyli produkty wietrzenia skał wulkanicznych, przetworzonych lub osadowych, jak również związki powstające w czasie powstawania gleby.
O sorpcyjnych właściwościach minerałów glebowych decyduje charakter ich budowy krystalicznej. Największą wartość z punktu widzenia chemii rolnej mają minerały tworzące pakiety, oddzielone przestrzeniami o różnych wymiarach, od których zależy możliwość sorpcji różnych kationów i skłonność do pęcznienia w wodzie. Należą do nich: kaolinit, chloryt, wermikulit, a także dominujący w glebach Polski smektyt, illit oraz tlenki i uwodnione tlenki metali.
Z punktu widzenia prawidłowych stosunków powietrzno-wodnych ważna jest nie tylko struktura krystaliczna minerałów glebowych, ale w dużym stopniu również porowatość gleby, mieszcząca się w szerokim zakresie od ok. 30% do nawet 90% (dla większości roślin wartość optymalna wynosi 50-60%). Porowatość zależy przede wszystkim od wielkości ziaren mineralnych.
Zasady oznaczania i klasyfikowania gruntów w Europie precyzuje norma PN-EN ISO 14688-1:2006 (EN ISO 14688-1:2002).